erbracht ГЛ.
erbracht прич. прош. вр. von erbringen
I. erbrechen* неправ. ГЛ. неперех.
| ich | erbringe | 
|---|---|
| du | erbringst | 
| er/sie/es | erbringt | 
| wir | erbringen | 
| ihr | erbringt | 
| sie | erbringen | 
| ich | erbrachte | 
|---|---|
| du | erbrachtest | 
| er/sie/es | erbrachte | 
| wir | erbrachten | 
| ihr | erbrachtet | 
| sie | erbrachten | 
| ich | habe | erbracht | 
|---|---|---|
| du | hast | erbracht | 
| er/sie/es | hat | erbracht | 
| wir | haben | erbracht | 
| ihr | habt | erbracht | 
| sie | haben | erbracht | 
| ich | hatte | erbracht | 
|---|---|---|
| du | hattest | erbracht | 
| er/sie/es | hatte | erbracht | 
| wir | hatten | erbracht | 
| ihr | hattet | erbracht | 
| sie | hatten | erbracht | 
PONS OpenDict
Вы хотите добавить слова, фразы или переводы?
Пожалуйста, отправьте нам новый словарный запись для PONS OpenDict. Внесенные предложения проверяются редакцией PONS и соответствующим образом включаются в результаты.