mandatariusz <род. ‑a, мн. ‑e> [mandatarjuʃ] СУЩ. м.
1. mandatariusz письм. (poseł):
- mandatariusz
-
2. mandatariusz ПОЛИТ. (państwo):
- mandatariusz
-
PONS OpenDict
Вы хотите добавить слова, фразы или переводы?
Пожалуйста, отправьте нам новый словарный запись для PONS OpenDict. Внесенные предложения проверяются редакцией PONS и соответствующим образом включаются в результаты.
Примеры предложений недоступны
Попробуй ввести другую запись.
Одноязычные примеры (не проверены редакцией PONS)
Mandatariusz wykonywał czynności policyjno-administracyjno-sądowe w stosunku do ludności chłopskiej osiadłej na obszarze dominium, w sprawach związanych z pańszczyzną.
pl.wikipedia.org Mandat różni się od umowy o najmie usług i kontraktu służbowego głównie przez to, że mandant ma prawo w każdej chwili i jednostronnie cofnąć udzielone mandatariuszowi upoważnienie do zastępstwa.
pl.wikipedia.org Mandans dochodził wykonania przez actio mandati directa, mandatariusz zwrotu kosztów oraz zwolnienia ze zobowiązań zaciągniętych przy wykonywaniu mandatu przez actio mandati contraria.
pl.wikipedia.org Mandatariusz – urząd w dawnej administracji galicyjskiej utworzony przez władze austriackie w 1791 roku.
pl.wikipedia.org Actio mandati contraria – w prawie rzymskim, powództwo z kontraktu zlecenia (mandatum) przysługująca zleceniobiorcy (mandatariuszowi) przeciwko zleceniodawcy (mandantowi).
pl.wikipedia.org