dokuczyć [dokutʃɨtɕ]
dokuczyć св. od dokuczać
dokuczać <‑cza; прош. вр. ‑aj; св. dokuczyć> [dokutʃatɕ] ГЛ. неперех.
1. dokuczać < св. po‑>:
PONS OpenDict
Вы хотите добавить слова, фразы или переводы?
Пожалуйста, отправьте нам новый словарный запись для PONS OpenDict. Внесенные предложения проверяются редакцией PONS и соответствующим образом включаются в результаты.
Одноязычные примеры (не проверены редакцией PONS)
Nie zniewala się ludzi, żeby im dokuczyć, chodzi o dochód.”.
pl.wikipedia.org Karolek nic sobie z tego nie robi i całe dnie obmyśla jak by tu komuś dokuczyć.
pl.wikipedia.org Są aroganckie i złośliwe, ciągle szukają sposobności, aby dokuczyć sąsiadującym z nimi owcom, choć złe uczynki niemal zawsze obracają się przeciwko nim.
pl.wikipedia.org Długi swoje spłacał zawsze na czas, choć potrafił nawet obudzić wierzyciela o piątej nad ranem, byle tylko szybko zwrócić mu dług i przy okazji mu dokuczyć.
pl.wikipedia.org Bóg w gniewie zamienił stolema w pół-lwa, pół-orła, a żeby jeszcze bardziej mu dokuczyć, przyprawił mu ośle uszy by nikt nie miał wątpliwości co do miernych możliwości intelektualnych nieszczęśnika.
pl.wikipedia.org