orzeczenie <род. ‑ia, мн. ‑ia> [oʒetʃeɲe] СУЩ. ср.
1. orzeczenie (opinia):
2. orzeczenie (decyzja):
- orzeczenie
- Bescheid м.
- orzeczenie
- Entscheidung ж.
4. orzeczenie ЛИНГВ.:
- orzeczenie
- Prädikat ср.
- orzeczenie
- Satzaussage ж.
- orzeczenie czasownikowe
-
- orzeczenie imienne
-
- orzeczenie rozwinięte/nierozwinięte
-
PONS OpenDictДобавить статью
Вы хотите добавить слова, фразы или переводы?
Пожалуйста, отправьте нам новый словарный запись для PONS OpenDict. Внесенные предложения проверяются редакцией PONS и соответствующим образом включаются в результаты.
Примеры из словаря PONS (редакционная проверка)
- orzeczenie imienne
- Nominalprädikat ср.
- orzeczenie prejudycjalne
- Präjudiz ср.
- orzeczenie lekarskie
- orzeczenie sądowe
Одноязычные примеры (не проверены редакцией PONS)
Zgodnie z art. 61 nie można pociągnąć do odpowiedzialności zawodowej obwinionego lekarza, dopóki popełnienie przewinienia zawodowego nie zostało udowodnione i stwierdzone prawomocnym orzeczeniem sądu lekarskiego.
pl.wikipedia.org W korpusie inskrypcji znajdują się zdania z orzeczeniem umieszczonym na początku, wewnątrz i na końcu wypowiedzenia.
pl.wikipedia.org Wskutek orzeczenia separacji ustaje wspólność majątkowa pomiędzy małżonkami, nie działa również domniemanie pochodzenia od męża matki dziecka urodzonego po upływie 300 dni od ustania separacji.
pl.wikipedia.org Zasadnicza różnica między rozwodem a separacją polega na tym, iż orzeczenie separacji nie powoduje ustania małżeństwa.
pl.wikipedia.org Był autorem i współautorem 40 ekspertyz, orzeczeń, artykułów naukowych dotyczących ceramiki, ilastych minerałów.
pl.wikipedia.org