II. kei·len [ˈkailən] ГЛ. возвр. гл. регион. разг. (sich prügeln)
- key ТЕХН.
- Keil м.
- cuneiform ЛИНГВ.
- Keil-
-
- Keil м. <-(e)s, -e>
-
- [eingenähter] Keil м.
-
- Keil м. <-(e)s, -e>
| ich | keile |
|---|---|
| du | keilst |
| er/sie/es | keilt |
| wir | keilen |
| ihr | keilt |
| sie | keilen |
| ich | keilte |
|---|---|
| du | keiltest |
| er/sie/es | keilte |
| wir | keilten |
| ihr | keiltet |
| sie | keilten |
| ich | habe | gekeilt |
|---|---|---|
| du | hast | gekeilt |
| er/sie/es | hat | gekeilt |
| wir | haben | gekeilt |
| ihr | habt | gekeilt |
| sie | haben | gekeilt |
| ich | hatte | gekeilt |
|---|---|---|
| du | hattest | gekeilt |
| er/sie/es | hatte | gekeilt |
| wir | hatten | gekeilt |
| ihr | hattet | gekeilt |
| sie | hatten | gekeilt |
PONS OpenDict
Вы хотите добавить слова, фразы или переводы?
Пожалуйста, отправьте нам новый словарный запись для PONS OpenDict. Внесенные предложения проверяются редакцией PONS и соответствующим образом включаются в результаты.