Переводы „zabrа́nit“ в словаре польско » немецкий

zabronić [zabroɲitɕ]

zabronić св. od zabraniać

Смотри также zabraniać

zabraniać <‑ia; прош. вр. ‑iaj; св. zabronić> [zabraɲatɕ] ГЛ. перех.

zabraniać komuś czegoś

jdm etw verbieten [o. untersagen]

zabraniać komuś coś robić

jdm verbieten [o. untersagen] , etw zu tun

„palenie zabronione!”

„Rauchen ср. verboten!“

zabraniać <‑ia; прош. вр. ‑iaj; св. zabronić> [zabraɲatɕ] ГЛ. перех.

zabraniać komuś czegoś

jdm etw verbieten [o. untersagen]

zabraniać komuś coś robić

jdm verbieten [o. untersagen] , etw zu tun

„palenie zabronione!”

„Rauchen ср. verboten!“

zabrnąć [zabrnoɲtɕ]

zabrnąć св. od brnąć

Смотри также brnąć

brnąć <‑nie; прош. вр. ‑nij; св. za‑> [brnoɲtɕ] ГЛ. неперех.

1. brnąć:

brnąć (iść przez błoto, piach, wodę)

waten

brnąć (iść w śniegu)

stapfen

2. brnąć перенос. (popadać):

brnąć w długi

in Schulden geraten

zabraknąć <‑nie> [zabraknoɲtɕ] ГЛ. неперех. св.

1. zabraknąć (nie wystarczyć):

zabraknąć

ausgehen

zabraknąć

zur Neige gehen высок.

komuś zabrakło cierpliwości/sił/odwagi

jdn verließ die Geduld ж. /die Kraft ж. /der Mut м.

komuś zabrakło chleba/pieniędzy

jdm ging das Brot ср. /das Geld ср. aus

2. zabraknąć (nie pojawić się gdzieś):

zabraknąć

fehlen

co zrobisz, gdy go zabraknie?

was machst du, wenn er nicht [mehr] da ist?

zabrakło jej na tym zebraniu

sie fehlte bei dieser Besprechung

I . zabrudzić <‑dzi; прош. вр. ‑udź> [zabrudʑitɕ]

zabrudzić св. od zabrudzać

II . zabrudzić <‑dzi; прош. вр. ‑udź> [zabrudʑitɕ] ГЛ. возвр. гл. св.

zabrudzić

sich вин. beschmutzen

samochód szybko się zabrudził

der Wagen м. wurde schnell schmutzig

zabrudził się farbą podczas malowania

er hat sich während des Streichens mit Farbe beschmutzt

Смотри также zabrudzać

zabrudzać <‑dza; св. zabrudzić> [zabrudzatɕ] ГЛ. перех.

zabrudzać

verschmutzen

zabrudzić sobie ręce smarem

sich дат. die Hände mit einem Schmiermittel beschmutzen

I . zabrzmieć <‑mi> [zabʒmjetɕ]

zabrzmieć св. od brzmieć

II . zabrzmieć <‑mi> [zabʒmjetɕ] ГЛ. неперех.

1. zabrzmieć:

zabrzmieć (dać się słyszeć) (pieśń, fanfary)

[er]klingen

zabrzmieć (dać się słyszeć) (pieśń, fanfary)

erschallen высок.

2. zabrzmieć (wypełnić się dźwiękiem):

sala zabrzmiała oklaskami

der Saal schallte [o. ertönte высок. ] von Beifall

3. zabrzmieć перенос. (przybrać odcień, ton):

zabrzmieć

sich вин. anhören

jej wypowiedź zabrzmiała ironicznie

ihre Aussage hat ironisch geklungen

4. zabrzmieć перенос. (uzewnętrznić się):

zabrzmieć

mitklingen

w jego głosie zabrzmiała groźba

in seiner Stimme klang eine Drohung ж. mit

Смотри также brzmieć

brzmieć <‑mi; прош. вр. ‑ij; св. za‑> [bʒmjetɕ] ГЛ. неперех.

1. brzmieć:

brzmieć (wydawać dźwięk) (dzwon)

läuten

brzmieć (dzwonek)

klingeln

2. brzmieć:

brzmieć (być słyszanym) (melodia, okrzyk)

schallen

brzmieć (być słyszanym) (melodia, okrzyk)

tönen

3. brzmieć (zawierać treść):

brzmieć

lauten

rozkaz brzmiał...

der Befehl м. lautete ...

tekst brzmi następująco...

der Text м. lautet wie folgt...

to dobrze brzmi

das klingt gut [o. hört sich gut an]

to dziwnie brzmi w jej ustach

das klingt seltsam aus ihrem Mund