в словаре PONS
kann [kan] ГЛ.
kann 3. pers. ед. von können
I. kön·nen <kann, konnte, können> [ˈkœnən] ГЛ. modal vb
1. können (vermögen):
2. können (als Fertigkeit haben):
3. können (dürfen):
4. können (erklärt ein Verhalten):
5. können (möglicherweise sein):
II. kön·nen <kann, konnte, gekonnt> [ˈkœnən] ГЛ. перех.
können (beherrschen):
Выражения:
III. kön·nen <kann, konnte, gekonnt> [ˈkœnən] ГЛ. неперех.
1. können (vermögen):
I. kön·nen <kann, konnte, können> [ˈkœnən] ГЛ. modal vb
1. können (vermögen):
2. können (als Fertigkeit haben):
3. können (dürfen):
4. können (erklärt ein Verhalten):
5. können (möglicherweise sein):
II. kön·nen <kann, konnte, gekonnt> [ˈkœnən] ГЛ. перех.
können (beherrschen):
Выражения:
III. kön·nen <kann, konnte, gekonnt> [ˈkœnən] ГЛ. неперех.
1. können (vermögen):
Kann-Vor·schrift СУЩ. ж. ЮРИД.
Kön·nen <-s> [ˈkœnən] СУЩ. ср. kein мн.
PONS Специальный словарь транспорта
Klett Словарь терминов по мехатронике
PONS OpenDict
Вы хотите добавить слова, фразы или переводы?
Пожалуйста, отправьте нам новый словарный запись для PONS OpenDict. Внесенные предложения проверяются редакцией PONS и соответствующим образом включаются в результаты.